شوالیه هایی در خواب

+پرده اول روحوضی

پدر: نگاه کن، این مملکت رو با این وضعیتش، هر روز بدتر از دیروز...

من: بابا مثل اینکه یادتون رفته هاااا...ما که انقلاب نکردیم، خودتون انقلاب کردید! حالا می اندازید گردن این و اون؟؟

پدر: آخه ما فکر کردیم انقلاب رو میدیم دست شماها که بسازیدش!! :)  

+پرده دوم روحوضی

اصلا کاری به نسل گذشته و آینده ندارم.روی صحبتم با دهه شصتی هاست! همان هایی که بیشترین جمعیت جوان کشور هستند. همان هایی که الان رسیدند به سنی که می توانند هر کدامشان یک قدم کوچک یا بزرگ برای مملکت شان بردارند. این نسل پر از انرژی اند، خیلی باهوش اند و می توانند بسیار پرکار هم باشند! از همه مهم تر بسیار اجتماعی اند و به طور عجیبی در دور هم جمع شدن توانا...

+این پرده را همین طوری بخوانید!!

فوت مرتضی پاشایی، اتفاق فرودگاه عربستان، فیلم اتاق عمل، خنداننده برتر، پولدارهای تهران، گردوخاک اهواز، کلاه گیس مظلومی، سلفی، دخترانی که هنگام خوانندگی تصادف کردند، چالش آب یخ!، بابک زنجانی، کشتار منا، جوان تلگرامی و پلیس فتا، کشیدن مواد مخدر در مترو، کمپین نخریدن خودروی داخلی و ...

+پرده چهارم روحوضی 

چرا باید این همه انرژی، توان و هوشی که گفتیم تنها برای ساختن جوک و کلیپ و فحاشی در شبکه های اجتماعی و پریدن طرفداران یک بنده خدا به طرفداران بنده دیگر خدا برود...اما این وسط این همه مشکل حیاتی به حال خود رها باشد. وقتی می گویم حیاتی یعنی اگر گریبان ما را نگیرد قطعا نسل آینده ما به شدت از این مشکلات ضربه خواهند خورد)، برای اصلاح اوضاع چه باید کرد؟ کجای کار لنگ است؟ اصلا چیزی به عنوان فرهنگ باقی مانده است؟ کدام مجموعه، ارگان یا ... می تواند همه چیز را اصلاح کند؟ تا بحال به این قضیه فکر کرده اید که دولت می تواند آنقدر سنگین و لش شده باشد که از پس کارهای روتین خود هم برنیاید، چه برسد به برنامه ریزی و فرهنگ سازی؟ اصلا با چه ابزاری با چه هزینه های گزافی می شود فرهنگ و عادت های درست را ساخت و عادت های غلط را اصلاح کرد؟ آیا شدنی هست؟

من می گویم شدنی هست اما فقط به دست خودمان... 

+ پرده آخر روحوضی

بیایید کمی بیشتر فکر کنیم. تا جوانیم اگر بخواهیم می توانیم...هر کدام از ما یک شوالیه است برای دیدن درست مشکلات، برای تحلیل درست از آنها، برای برداشتن قدم های بزرگ برای اصلاح آن....حالا فکر کنید اگر این شوالیه ها دور هم جمع شود چه اتفاق های عظیمی خواهد افتاد.... مطمئن باشید که می افتد...

--------------------------------------------------------------------------

نقاش باشی: این پست به شدت مستعد ادامه دار بودن است :)

نقاش باشی: باید سطل رنگی برداشت و تمام شهر را رنگ کرد... رنگی از جنس آینده

نقاش باشی: انشاالله در آینده نزدیک مثال هایی می آورم از شوالیه هایی که می شناسیم شان :)

پدری در این نزدیکی

تمام زن ها و مردهای ایرانی بعد از اینکه میروند زیر یک سقف، یکی از مهم ترین آرزوهایشان می شود فرزند، اونم از نوع زیبا، باهوش، جذاب، دانشمند، هنرمند و هزار صفت دیگه که جزو حسرت های زندگی شان بوده و خیلی جدی برنامه زیری می کنند تا بقیه زندگی را روی فرزندهاشان تمرکز کنند تا یک روز خدای ناکرده آنها حسرت به دل نمانند.

اما مشکل از آنجا شروع می شود که این هدیه الهی مثل همه انسان های دیگر درک و شعور و از اون مهم تر قدرت انتخاب دارد. چیزی که خیلی از پدرها و مادر ها آن را نادیده می گیرند. این تعارض بین خواسته بزرگترها و انتخاب کوچکترها می تواند شروع کننده خیلی از نارسایی های اخلاقی و اجتماعی باشد. بچه گوشه گیر می شود، نافرمانی می کند یا حتی برای فرار از جریمه حرف را گوش می دهد اما با کلی عقده روحی عاقبت به موقع اش میرود و انتخاب خودش را عملی می کند.

حالا فاجعه بزرگتر زمانی اتفاق می افتد که پای یک یا چند فرزند کوچک یا بزرگتر، آن هم از نوع فرمان بردار به این خانواده باز بشود. آن موقع هست که شهاب قصه ی ما می شود تنهاترین آدم روی این کره خاکی که دیگر نه تنها به پدرش که حتی به مادرش هم اعتماد نخواهد داشت. جالب اینجاست که وقتی از پسر بزرگتر پرسیده می شود که از این همه درس خواندن خسته نشده، می گوید این ها همه اش بخاطر دلخوشی پدرش است و نه چیز دیگر... که این داستان هم از این قسم است.

بگذارید بگویم که پدر این قصه نه تنها شخصیتی خیالی و مبالغه آمیز نیست بلکه بسیار واقعی و قابل لمس می باشد. پدری که نه تنها تقصیر را متوجه خودش نمی داند، می گوید تمام تلاشش برای فرزندانش انجام داده است. اشکال کار در کجاست؟ بگذارید یک نکنه کنکوری را به خاطرتان بیاورم. "بیش از نیمی از جواب مسئله در خود سوال نهفته است..!" بله..تنها کاری که آن پدر انجام نداد توجه بیشتر به خود فرزند و خواسته هایش، دل دادن و گوش سپردن به علایقش بود و تنها کاری که نکرد کنار گذاشتن خودش بود و به تمامی برای او شدن بود.

این حرف ها را زدم برای زمانی نه چندان دور که خواستیم پدر و مادر شویم، حسابی حواسمان باید جمع باشد، اما فکر نکتید که این حرف ها فقط برای فرزندان و کودکان اطرافمان است که همه ی ما بزرگتر ها هم گاهی فقط و فقط نیاز داریم به کسی که خودش را، نصیحت ها و تجربه هایش را بگذارد کنار، بنشیند پهلویمان، دستمان را بگیرد و بگوید "از ته ته دلت چه خبر؟ برایم حرف بزن..."

+ نقش اول: پیامبر رحمت که درود خدا بر او و خاندان پاکش باد، فرمودند: از خدا بترسید و میان فرزندانتان به عدالت رفتار کنید.(حدیث 45346, نقل از میزان الحکمه) و باز هم فرمودند: ای علی ؛ از رحمت خدا دور باد آن پدر و مادری که با رفتار و گفتار نادرست خود ، موجبات بد کاری فرزندان و اسباب نارضایتی خود را از آنان فراهم سازند.(وسائل الشیعه , ج 5)

---------------------------------------------------------------------------------------------

+نقاش باشی: این فیلم را بسیار دوست داشتم، از دستش ندهید. به علاوه رمان زیبای خانم پرینوش صنیعی، که این فیلم برگرفته از اوست را نیز اگر فرصت کردید مطالعه بفرمایید.

حوض نقاشی

دنبال جایی می گشتم بکر و دور از هیاهو و دوندگی های روزانه شهر

جایی دنج و چشم نواز، پر از نغمه های آرامش

من بنشینم و فقط خدا باشد. زیر سایه درختانش لم بدهم و نور تند آفتاب اذیت ام نکند

جوراب هایم را در بیاورم و پاهایم را آرام آرام توی رود کنارش فرو ببرم

با پوستم لطافت بهار را لمس کنم و دیگر چیزی بخاطرم نیاید...هیچ!

 

دنبالش گشتم تا رسیدم به این حوض وسط خانه ای قدیمی در روستایی دورافتاده

حوضی پر از ماهی...حوضی پر از آب زلال که سرمایش مو به تنت سیخ می کند، حوضی پر از شعر پر از نقش

اسمش شد حوض نقاشی...یاعلی

 

+اول نقش: بسم الله عشق...ن و القلم و مایسطرون- سوره القلم.آیه ی یک.

+رو حوضی: یاعلی گفتیم و عشق آغاز شد.

----------------------------------------------------

+نقاش باشی: در قدیم، خانه‌ها معمولا حوضی داشت که روی آن تخته و فرش و گلیم می‌انداختند و بازیگران به ترتیب اجرای نمایش روی صحنه می‌آمدند و به‌ همین دلیل کم‌کم این نوع نمایش تخته حوضی یا روحوضی نام گرفت.