شوالیه هایی در خواب

+پرده اول روحوضی

پدر: نگاه کن، این مملکت رو با این وضعیتش، هر روز بدتر از دیروز...

من: بابا مثل اینکه یادتون رفته هاااا...ما که انقلاب نکردیم، خودتون انقلاب کردید! حالا می اندازید گردن این و اون؟؟

پدر: آخه ما فکر کردیم انقلاب رو میدیم دست شماها که بسازیدش!! :)  

+پرده دوم روحوضی

اصلا کاری به نسل گذشته و آینده ندارم.روی صحبتم با دهه شصتی هاست! همان هایی که بیشترین جمعیت جوان کشور هستند. همان هایی که الان رسیدند به سنی که می توانند هر کدامشان یک قدم کوچک یا بزرگ برای مملکت شان بردارند. این نسل پر از انرژی اند، خیلی باهوش اند و می توانند بسیار پرکار هم باشند! از همه مهم تر بسیار اجتماعی اند و به طور عجیبی در دور هم جمع شدن توانا...

+این پرده را همین طوری بخوانید!!

فوت مرتضی پاشایی، اتفاق فرودگاه عربستان، فیلم اتاق عمل، خنداننده برتر، پولدارهای تهران، گردوخاک اهواز، کلاه گیس مظلومی، سلفی، دخترانی که هنگام خوانندگی تصادف کردند، چالش آب یخ!، بابک زنجانی، کشتار منا، جوان تلگرامی و پلیس فتا، کشیدن مواد مخدر در مترو، کمپین نخریدن خودروی داخلی و ...

+پرده چهارم روحوضی 

چرا باید این همه انرژی، توان و هوشی که گفتیم تنها برای ساختن جوک و کلیپ و فحاشی در شبکه های اجتماعی و پریدن طرفداران یک بنده خدا به طرفداران بنده دیگر خدا برود...اما این وسط این همه مشکل حیاتی به حال خود رها باشد. وقتی می گویم حیاتی یعنی اگر گریبان ما را نگیرد قطعا نسل آینده ما به شدت از این مشکلات ضربه خواهند خورد)، برای اصلاح اوضاع چه باید کرد؟ کجای کار لنگ است؟ اصلا چیزی به عنوان فرهنگ باقی مانده است؟ کدام مجموعه، ارگان یا ... می تواند همه چیز را اصلاح کند؟ تا بحال به این قضیه فکر کرده اید که دولت می تواند آنقدر سنگین و لش شده باشد که از پس کارهای روتین خود هم برنیاید، چه برسد به برنامه ریزی و فرهنگ سازی؟ اصلا با چه ابزاری با چه هزینه های گزافی می شود فرهنگ و عادت های درست را ساخت و عادت های غلط را اصلاح کرد؟ آیا شدنی هست؟

من می گویم شدنی هست اما فقط به دست خودمان... 

+ پرده آخر روحوضی

بیایید کمی بیشتر فکر کنیم. تا جوانیم اگر بخواهیم می توانیم...هر کدام از ما یک شوالیه است برای دیدن درست مشکلات، برای تحلیل درست از آنها، برای برداشتن قدم های بزرگ برای اصلاح آن....حالا فکر کنید اگر این شوالیه ها دور هم جمع شود چه اتفاق های عظیمی خواهد افتاد.... مطمئن باشید که می افتد...

--------------------------------------------------------------------------

نقاش باشی: این پست به شدت مستعد ادامه دار بودن است :)

نقاش باشی: باید سطل رنگی برداشت و تمام شهر را رنگ کرد... رنگی از جنس آینده

نقاش باشی: انشاالله در آینده نزدیک مثال هایی می آورم از شوالیه هایی که می شناسیم شان :)

ای که مرا خوانده ای...

شده ام مثل ماهی بیرون تنگ...

سال دوم ارشد بودم، که از بعضی از دوستان شنیدم یک مجموعه ای تشکیل شده است تا دانشجویان را برای پیاده روی کربلا ببرند. تابستان بود ایام ولادت امام عصر(عج) روحی فداک. یکی از دوستان با شوق فراوان آمد تا مرا ترغیب کند برای رفتن، من هم هیچ حس خاصی برای رفتن نداشتم. گفتم این هم مانند باقی زیارت هاست دیگر، بیشترین انگیزه ام حضور در کنار دوستانم بود. خلاصه کارهایم را درست کردم و رفتم...

سال بعد نزدیک های ایام نیمه شعبان حالم عجیب بود، نمیدانستم چه اتفاقی افتاده.. خیلی بی تاب شده بودم. تا اینکه یک روز چندتایی از رفقا را دیدم. گفتند فلانی برای رفتن به زیارت نمیایی؟؟ هاج و واج مانده بودم. بغض داشتم، نفسم در نمی آمد. انگار اگر نروم قطعا در این دنیا نمی ماندم. آخر نمی شد بروم، زمان دفاع از پایان نامه ام بود و من باید هرچه زودتر آن را تحویل می دادم. حجم حسرتی که آن روزها خوردم را فقط می شد با امید به سفر اربعین که بهمن ماه بود کم اش کرد.

به اربعین نزدیک شدیم، دیگر هرچه، هرچه از کربلا و مسیر و زائرانش می دیدم اشک تا دم پلک هایم فواره می زد، هنوز پایان نامه ام مانده بود، همه رفقا کارهایشان را کرده بودند و من شده بودم مانند اسفند روی آتش. درست سه شب مانده بود به حرکت کاروان دوستم تماس گرفت. فلانی چه خبرها..کجایی؟ گفتم ای آقا...دلت خوش است ها، آقا به ما بی لیاقت ها نگاهم نمی اندازد. دارم واسه آمدم بال بال می زنم، انگار همه چیز دست به دست هم داده تا باز هم جا بمانم از قافله. گفت: اگر تو را خوانده پس خودش راهش را هم بهت نشان می دهد.حالا پاسپورت که داری؟... گفتم واقعا یعنی میشه؟ خیلی هوایش را کردم، دلم دارد از جا کنده می شود...آره آره پاسپورت دارم...ولی ویزا؟؟ مشکل خروجم از کشور؟؟ دانشگاه؟؟ گفت حالا همین امشب پاسپورتت را برایم بیاور، فردا هم برو دنبال خروج از کشورت، قول نمی دهم اما توکل ات با خدا...

نفهمیدم چطور تا آنجا رسیدم. آن وقت شب تمام مسیر را دویده بودم. توی سکوت شب خوب اشکی می ریختم. فردایش رفتم دنبال کارها، این همه معجزه یک جا ندیده بودم. کارهایی که در روال اداری اش یک هفته طول می کشید، برای من تا عصر همان روز انجام شد...

نفسم در سینه حبس شده بود،چند روزی بود که دیگر نفس نمی کشیدم...دم مرز وقتی مامور عراقی مهر ورود را به پاسپورتم زد، تازه نفس بالا آمد، ماهی به تنگ اش بازگشته بود...

+نقش اول: حضرت زینب(س) حال من را هم ببین...باز از تنگ ام بیرون افتاده ام

+نقاش باشی: لطفا این کلیپ  را ببینید.

+نقاش باشی: التماس دعا

پدری در این نزدیکی

تمام زن ها و مردهای ایرانی بعد از اینکه میروند زیر یک سقف، یکی از مهم ترین آرزوهایشان می شود فرزند، اونم از نوع زیبا، باهوش، جذاب، دانشمند، هنرمند و هزار صفت دیگه که جزو حسرت های زندگی شان بوده و خیلی جدی برنامه زیری می کنند تا بقیه زندگی را روی فرزندهاشان تمرکز کنند تا یک روز خدای ناکرده آنها حسرت به دل نمانند.

اما مشکل از آنجا شروع می شود که این هدیه الهی مثل همه انسان های دیگر درک و شعور و از اون مهم تر قدرت انتخاب دارد. چیزی که خیلی از پدرها و مادر ها آن را نادیده می گیرند. این تعارض بین خواسته بزرگترها و انتخاب کوچکترها می تواند شروع کننده خیلی از نارسایی های اخلاقی و اجتماعی باشد. بچه گوشه گیر می شود، نافرمانی می کند یا حتی برای فرار از جریمه حرف را گوش می دهد اما با کلی عقده روحی عاقبت به موقع اش میرود و انتخاب خودش را عملی می کند.

حالا فاجعه بزرگتر زمانی اتفاق می افتد که پای یک یا چند فرزند کوچک یا بزرگتر، آن هم از نوع فرمان بردار به این خانواده باز بشود. آن موقع هست که شهاب قصه ی ما می شود تنهاترین آدم روی این کره خاکی که دیگر نه تنها به پدرش که حتی به مادرش هم اعتماد نخواهد داشت. جالب اینجاست که وقتی از پسر بزرگتر پرسیده می شود که از این همه درس خواندن خسته نشده، می گوید این ها همه اش بخاطر دلخوشی پدرش است و نه چیز دیگر... که این داستان هم از این قسم است.

بگذارید بگویم که پدر این قصه نه تنها شخصیتی خیالی و مبالغه آمیز نیست بلکه بسیار واقعی و قابل لمس می باشد. پدری که نه تنها تقصیر را متوجه خودش نمی داند، می گوید تمام تلاشش برای فرزندانش انجام داده است. اشکال کار در کجاست؟ بگذارید یک نکنه کنکوری را به خاطرتان بیاورم. "بیش از نیمی از جواب مسئله در خود سوال نهفته است..!" بله..تنها کاری که آن پدر انجام نداد توجه بیشتر به خود فرزند و خواسته هایش، دل دادن و گوش سپردن به علایقش بود و تنها کاری که نکرد کنار گذاشتن خودش بود و به تمامی برای او شدن بود.

این حرف ها را زدم برای زمانی نه چندان دور که خواستیم پدر و مادر شویم، حسابی حواسمان باید جمع باشد، اما فکر نکتید که این حرف ها فقط برای فرزندان و کودکان اطرافمان است که همه ی ما بزرگتر ها هم گاهی فقط و فقط نیاز داریم به کسی که خودش را، نصیحت ها و تجربه هایش را بگذارد کنار، بنشیند پهلویمان، دستمان را بگیرد و بگوید "از ته ته دلت چه خبر؟ برایم حرف بزن..."

+ نقش اول: پیامبر رحمت که درود خدا بر او و خاندان پاکش باد، فرمودند: از خدا بترسید و میان فرزندانتان به عدالت رفتار کنید.(حدیث 45346, نقل از میزان الحکمه) و باز هم فرمودند: ای علی ؛ از رحمت خدا دور باد آن پدر و مادری که با رفتار و گفتار نادرست خود ، موجبات بد کاری فرزندان و اسباب نارضایتی خود را از آنان فراهم سازند.(وسائل الشیعه , ج 5)

---------------------------------------------------------------------------------------------

+نقاش باشی: این فیلم را بسیار دوست داشتم، از دستش ندهید. به علاوه رمان زیبای خانم پرینوش صنیعی، که این فیلم برگرفته از اوست را نیز اگر فرصت کردید مطالعه بفرمایید.

چشم هایت را ببند-2

از بس که شیب تند کوه را بدون مکث پا کوبیده ای به نفس نفس افتاده ای. هوای سرد را با هر نفس تا انتهای گلویت می مکی ولی هیچ اکسیژنی در این هوا نمانده، انگار می خواهی جان بدهی. گوش هایت سوت می کشد، دیگر رمقی برای ماهیچه های پایت باقی نمانده، دستانت را روی زانوهایت ستون می کنی تا قدری به کمک ات بیاید. قند خونت به شدت پایین آمده، طوری که هر بار که نفس می کشی چشم هایت سیاهی می روند... انگاری دارند چشم هایت را به داخل جمجمه ات فشار می دهند. دهانت از سرمای هوا کاملا خشک شده و لبانت در این خشکی گزگز می کنند.

مردی که به نظر میانسال می آید اما چهارشانه است و سرپنجه راه می رود، چهره اش نور خاصی دارد و گونه هایش حسابی سرخ شده است، از ابتدای صف به آخرش نگاهی می اندازد و با صدای بلند به صدایش کش می اندازد و می گوید: به گفته جلودار چیزی تا مقصد نمانده است. 

از فرط خستگی می خواهی بنشینی، اما این حرف دلت را قرص می کند. بقیه افراد گروه هم حالشان از تو بهتر نیست. آخر از وقتی آن خبر بزرگ به گوش تان رسیده، سر از پا نشناخته و بی وقفه طی مسیر می کنید. اما دیگر توانتان را از دست داده اید و طاقت تان طاق شده است. از یک سوی توان رفتن نیست و از آن سو تاب مانده نیز هم، پس ادامه می دهید.

هر چند قدمی که پیش می روی یکی از اعضای گروه از حال می رود و می خواهد که بنشیند اما متوجه می شود که طنابی محکم همه گروه را به هم مانند دانه های تسبیح چسبانده. نفر عقبی او را محکم می گیرد و خودش را ستون اش می کند و زیر گوشش می گوید: رفیق دیگر چیزی نمانده کمی طاقت بیاور.

بالاخره پیچ آخر این مسیر پرشیب و لغزنده را می گذرانید که جلودار با صدای لرزان، فریاد شادی سر می دهد که رسیدیم و یادآور می شود جلوترها منتظر بمانند تا عقبی ها خودشان را برسانند. نور سبزی از بالای کوه چشم نوازی می کند. قدری که می گذرد، هنوز حال تان جا نیامده و رمق به زانوانتان بر نگشته که یک گروه از بالا، از کنار همان نور سبز خودشان را به شما می رسانند. چهره شان نور دارد، گونه هاشان سرخ است و چشم هایشان برق می زند. یکی از آنها سمت ات می آید. با رویی گشاده و لبخندی پر از محبت و برادری، انگار مادری که پس از سالیان درازی به فرزندش رسیده باشد، تو را در آغوشش می گیرد. تمام خستگی راه از بدنت دور ریخته می شود، دوباره زنده می شوی. با درخشش چشم هایش به تو خیره می شود و با مهری مثال زدنی تو را به اسم صدا می زند و حالت را می پرسد. باورش برایت سخت است. او که بود که اینگونه تو را می شناسد؟!

ناگهان انگار که یک لحظه چیزی را به یاد آورده باشد منتظر پاسخت نمی ماند. چشم هایش پراشک می شود مردمک چشم هایش دو-دو می زنند، با هیجانی که در انتهای حرفش فریاد می زد " ای کاش من جای تو بودم" می گوید: چرا ایستاده ای؟! آقایمان منتظر دیدار شماست، خودت را به موقع رساندی، خوش به سعادتت.

مبهوت، تازه یادت میاید برای چه این مسیر سخت را آمده ای، آن خبر بزرگ چه بود، از خود بی خود شده ای و نمی توانی و اصلا نمی خواهی اشکی که از چشم هایت سرازیر است را کنترل کنی. با هر چه در توان داری به سمت اش می دوی.

با صدای اذان صبح از خواب می پرم، نماز صبح جمعه را خواندم و راه افتادم تا به قرار دعای ندبه صبح های جمعه ام برسم...

#چشم هایمان را ببندیم

+اول نقش: آقای ما...مولای ما...دعا کن برای ما

چشم هایت را ببند-1

یک روز زیبا از فصل بهار است. آفتاب با گرمای دلچسبی به پوست صورتت می تابد، خنکای نسیم روی آرنج ات می لغزد و به سمت بازوهایت می خزد. آدم در این هوا دوباره زنده می شود.

زیر سایه بید مجنون، وسط یک دشت سرسبز پر از گل های سرخ و سفید و صورتی و زرد زیراندازی پهن می کنیم. من سبد غذا را گوشه ی زیر انداز می گذارم، کفش هایم را در میاورم و می نشینم. تو هم زود میایی دست هایت را به سمت من دراز می کنی، یعنی دستم را بگیر و مرا بنشان به کنارت. می گیرمشان، به هم نزدیکشان می کنم، می بوسم و می گویم، بنشین عزیز...

صدای بی امان پرندگان مقیم دشت گوش هایمان را پر می کند. با هیجان می پرسم : اگر گفتی توی این طبیعت ناب با این هوای عالی چی می چسبد؟ تو هم مثل همیشه هیجانم را بی جواب نمی گذاری و با برق عجیبی که در چشم هایت می افتد می گویی: چی؟چی؟چی می چسبد؟ این برق درخشنده را در هیچ چشمی سراغ نداشتم و ندارم.

با یک حرکت سریع خودم را به سبد می رسانم، دست می اندازم داخلش و چندتا توت فرنگی درشت بیرون میاورم و می گویم : این هم نوبرانه، برای بانوجان. با یک "وااای" کشیده، با لرزش صدایی که ناشی از هیجان است، می پری توی بغلم و داد می زنی "عاشقتم" و من سرخ می شوم، ذوق می کنم و با صدای آرام و شکسته و با چشم هایی چراغانی که ازش علاقه بی کران می بارد جواب می دهم: من هم همینطور. با خودم می گویم: می دانستم که به همین اندازه خوشحال می شوی و ذوق می کنی و به راستی قبل تو زنی را نمی شناختم که از دیدن توت فرنگی به این اندازه ذوق کند. از کوچکترین چیزهای این دنیا بزرگترین محبت ها را به من برگرداند. انگار من نبودم که او را به هیجان می آورد، نه...خود او بود با و بی هر بهانه ای به حدی ذوق می کرد که من را از فرط خوشحالی می کشت.
توت را میان لب هایت می گذاری، پلک هایت را محکم به هم می فشاری به حدی که پلک هایت چروک می شوند: هووووم، از کجا می دانستی که این قدر دلم توت فرنگی می خواسته عشق من... و من باز سرخ می شوم، ذوق می کنم و ...
گاز آخر را که می زنی، یک نفس بلند عمیق و صدادار می کشی به این نشانه که چقدر بهت چسبیده و از پشت، سرت را روی پاهایم ولو می کنی و دو تا دست ات را تا حد ممکن به دو سمتت می کشی که آخی، چقدر خوب است حالم...
نور خورشید از لابلای برگ های بید، روی تنت می تابد و مرا تاب نمانده است. مانند صیادی که مدت هاست منتظر مانده تا شکارش را به چنگ بیاورد با احتیاط دستم را روی سرت می لغزانم و انگشتانم را لای موهایت فرو می برم، طوری که هیچ وقت نشود آنها را بیرون بیاورم، به کسری از لحظه جای شکار و شکارچی عوض می شود و این منم که مشتاق تر از همیشه در دام موهایت افتاده ام. ساعت ها مانند بچه های سربه هوای بازی گوش میان جنگل موهایت بازی می کنم و تاب می خورم. اما هر چند لحظه به چشم های پرنورت که حسابی محو تماشای من است، سرک ای می کشم. چشم ام که به برق چشمانت می افتد باز سرخ می شوم، ذوق می کنم و ...
با اینکه چشم هایمان، دست هایمان، دل هایمان بی نهایت، ماندن در همین لحظه را می خواهند، اما امان از پلک هایمان... پلک هایت تاب و تحمل سنگینی این خواب را ندارند انگار... و تو به خواب می روی و بیدار می شوی.

+نقاش باشی: با تو تمام رویاهای دنیا رنگ واقعیت می گیرند.
+روحوضی: این پست ها با عنوان چشم هایت را ببند ادامه دار است...

حوض نقاشی

دنبال جایی می گشتم بکر و دور از هیاهو و دوندگی های روزانه شهر

جایی دنج و چشم نواز، پر از نغمه های آرامش

من بنشینم و فقط خدا باشد. زیر سایه درختانش لم بدهم و نور تند آفتاب اذیت ام نکند

جوراب هایم را در بیاورم و پاهایم را آرام آرام توی رود کنارش فرو ببرم

با پوستم لطافت بهار را لمس کنم و دیگر چیزی بخاطرم نیاید...هیچ!

 

دنبالش گشتم تا رسیدم به این حوض وسط خانه ای قدیمی در روستایی دورافتاده

حوضی پر از ماهی...حوضی پر از آب زلال که سرمایش مو به تنت سیخ می کند، حوضی پر از شعر پر از نقش

اسمش شد حوض نقاشی...یاعلی

 

+اول نقش: بسم الله عشق...ن و القلم و مایسطرون- سوره القلم.آیه ی یک.

+رو حوضی: یاعلی گفتیم و عشق آغاز شد.

----------------------------------------------------

+نقاش باشی: در قدیم، خانه‌ها معمولا حوضی داشت که روی آن تخته و فرش و گلیم می‌انداختند و بازیگران به ترتیب اجرای نمایش روی صحنه می‌آمدند و به‌ همین دلیل کم‌کم این نوع نمایش تخته حوضی یا روحوضی نام گرفت.